 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
Voorleesverhaal
Dit verhaal heb ik geschreven, nadat ik mijn sokpop had gemaakt. In dit verhaal staat deze
pop centraal, zodat ik er zelf wat meer aan heb. Je kunt het verhaal gewoon voorlezen,
maar je kunt dus ook de sokpop de hoofdrol laten spelen en het verhaal meer uitwerken.
De sokpop heet 'Slipper' en hij slist, houdt hier dus bij het uitspelen rekening mee! (]e kunt er
natuurlijk ook je eigen invulling aan geven)
"Kom op, naar bed Sanne", zegt mama en duwt Sanne al zachtjes de trap op. Maar Sanne
heeft helemaal geen zin om te slapen:"Ik ben niet moe", gaapt ze luid, maar mama weet wel
beter."Nee, je gaapt zeker zo, omdat je nog lang niet hoeft te slapen hè lieverd?" "Ik gaap
helemaal niet", zegt Sanne en dan moet ze per ongeluk nog een keer gapen, oeps nu heeft
mama het zeker gezien. Maar ze wil niet slapen. Sanne is bang om naar bed te gaan, er
zitten altijd enge monsters onder haar bed en in het donker ziet ze altijd griezelige beesten op
de muur en die willen haar zeker weten opeten!
Als ze dan 's avonds in bed aan al die enge beesten moet denken, dan droomt ze er ook nog
van. Ze heeft heel vaak van die enge dromen, maar ze wil helemaal niet eng dromen. Ze wil
over leuke dingen dromen, dan wordt ze tenminste ook weer vrolijk wakker. Maar ze moet
altijd zo oppassen voor de enge beesten dat ze helemaal niet aan leuke dingen kan denken.
"Mama?" "la, Sanne, wat is er?" "Ik ben zo bang in het donker!" "Maar dat is toch helemaal
niet nodig liefje, waarom dan?" "Er zitten allemaal beesten in mijn kamer als het donker is en
dan durf ik niet te slapen." Mama kijkt Sanne even aan en dan begrijpt ze het al, dus daarom
wilde Sanne ook niet naar bed. "Ik laat je deur wel open, zodat het niet zo donker is en dan
ben je vast niet meer bang." Ze stopt Sanne onder de deken en geeft haar een dikke kus.
Sanne draait de hele tijd rond in haar bed, maar ze kan nog niet slapen. De deur is wel open
en de enge monsters op de muur zijn er niet, maar er zitten allemaal enge beesten onder
haar bed, zo eng dat ze niet eens durft te kijken, want als ze dat doet dan grijpen ze haar
vast bij haar neus en dan sleuren ze haar zeker weten mee onder het bed en dan komt ze
nooit meer terug. Ze zullen haar vast opeten! Sanne wil bijna gaan gillen dat mama moet
komen, maar dan hoort ze een stem;"SSSstil maar meisssje, niet bang ssssijn." Sanne kijkt
verschrikt rond, maar ze ziet niets. "Wwwwat is dat? Wwwie bent u?" vraagt ze bang. Ze
ziet nog niets en stopt dan heel snel haar hoofd bij onder de dekens, dan kan het beest haar
niet pakken.
Sanne zit nu helemaal in het donker onder de dekens en is vreselijk bang, maar dan voelt ze
iets op haar deken kriebelen. "Meissssje toch, kom er eensss onder vandaan, je hoefttt niet
bang voor mij te sssijn, ik wil je helpen." Eigenlijk durft Sanne het niet, maar ze spiekt toch
even onder de deken vandaan om te kijken of ze niet eng droomt.
Maar nee! Wat zit daar nou op haar dekbed, het is een heel raar beest, maar eigenlijk ziet hij
er niet zo eng uit.
"Wie ben jij?" . vraagt Sanne. "Ik ben Sssslipper", slist het kleine beestje "en ik ben hier
omdat ik je wil helpen, want je was zo bang daar net."
"Ja, jij moet ook oppassen hoor", fluistert Sanne "want er zitten allemaal rare beesten onder
mijn bed en ze sleuren je zo aan je neus mee!"
"Maar daarvoor ben ik hier nou juisssst", slist Slipper, "ik ssal je laten ssien dat er helemaal
nietss isss om bang voor te ssijn en alss je dat dan gessien hebt kun je weer aan leuke
dingen denken en dan kun je eindelijk over leuke dingen dromen, over mij bijvoorbeeld!", slist
Slipper vrolijk.
"Maar hoe dan?", vraagt Sanne, die nog wel een beetje bang is.