 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
Copyright © 2000 - 2001 Lesidee. Alle rechten voorbehouden.
Voor meer lesideeën: ga naar www.lesidee.nl
P 21 : Daarom riep de maan op een avond naar de zon : ‘Lieve Zon, laten we niet meer
verdrietig zijn. Misschien kruisen onze wegen elkaar wel eens.’
De zon werd rood toen ze de maan dat hoorde zeggen. Ze poetste haar stralen tot ze
schitterden en de maan begon ook te blozen.
P 23 : En toen, op een mooie dag, zonder dat er een wolkje aan de lucht was, stond de maan
voor de zon. Je zag alleeen nog een smalle, lichtgevende ring.
De mensen op aarde riepen dat ze zon was uitgegaan, ze was verduisterd. Er was een
zonsverduistering !
Ze haalden verrekijkers en donkere glaasjes en daardoor keken ze naar dat wonderlijke
verschijnsel.
Het duurde niet lang. De zon en de maan namen al gauw weer afscheid van elkaar. Ze
wilden de mensen niet ongerust maken. Maar ze spraken af dat ze nog vaker zo’n ontmoeting
zouden hebben. Ze keken nu al uit naar een volgende keer. Sindsdien voelden ze zich niet
eenzaam meer, want ze hadden allebei een vriend gevonden.
3.
Slot :
L. voert met de kls nog een kort gesprekje en laat het zonnetje de volgende vragen stellen:
Diegenen die antwoordt, mag het zonnetje vasthouden.
Vonden jullie het een goede oplossing van de zon en de maan ?
Wie van jullie heeft er al eens een zonsverduistering gezien ?
Wat weten jullie nog van de zonsverduistering ?
Mochten jullie zomaar naar de zon kijken of moesten jullie iets doen ?
L. laat de kls afscheid nemen van het zonnetje (het kussen)