Sociale vaardigheden: vriendschap - tekst

Groep: groep5,groep6,groep7
Vakgebied: sociaal emotioneel
Thema: vriendschap
Omschrijving: Tekst horende bij de les sociale vaardigheden: vriendschap
Zoekwoorden: vriendschap omgaan met elkaar

Een heerlijk modderbad (Färber, W., Ossmann, B.)

Hier niet zo ver vandaan, aan de andere kant van de weg, is een bos. In dat bos
woont Everzwijn. Hij leeft daar niet alleen. Everzwijn heeft een hoop vrienden:
Vos, Eekhoorn, Hert, Haas … Everzwijn verzicht de leukste spelletjes : tikkertje,
haasje-over, zakdoekje leggen … Hij en zijn vrienden hebben altijd dolle pret.
Alleen als Everzwijn een modderbad neemt, halen zijn vrienden hun neus op.
“Bah, wat vies!" roepen ze dan. Everzwijn snapt het niet. Is er iets lekkerder dan
een modderbad? Hij kliedert, wroet, spettert en spat. Jammer dat niemand wil
meedoen. Met twee is het vast nog veel leuker. “Doe je echt niet mee?” bedelt
Everzwijn. “Modder is niets voor ons,” antwoorden zijn vrienden.
Op een dag hoort Everzwijn een oorverdovend gekrijs op de weg. Hij loopt er
haastig heen. Everzwijn schrikt zich rot. Op de weg ligt een vreemd, rozerood
dier. “Wat kan dat zijn?” fluistert Everzwijn bang. Misschien weten zijn vrienden
wel raad. Met bibberende pootjes rent hij naar zijn vrienden. “Kom vlug mee,”
gilt hij. “Er ligt iets op de weg.” De vrienden hollen achter Everzwijn aan. Ook zij
zien nu het rozerode dier. “Ik denk dat het een fee is,” zegt Eekhoorn. “Feeën
hebben altijd een roze jurk aan.” “Dat beest heeft geen jurk aan,” mompelt Hert.
“Zijn huid is roze. Ik denk dat het een mens is. Mensen hebben een roze huid.”
“Een mens,” lacht Vos. “Doe niet zo stom! Het is zwijn.” “Hoezo, een zwijn?”
roept Everzwijn. “Ik zie er toch helemaal anders uit?” “Het is een tam zwijn,”
zegt Vos. “Een varken. Ik weet het heel zeker.” Met zijn neus in de wind loopt
Vos het bos in. Ook de andere dieren gaan naar huis. Everzwijn is er niet gerust
in. Heel stiekem loopt hij achter het dier aan. Vos heeft misschien wel gelijk.
Het dier lijkt wel een beetje op hem. Het heeft in elk geval dezelfde neus. Maar
waarom is het dan zo roze en kaal? Heeft het misschien een warm huis en hoeft
het geen vacht? Wat zoekt die stomme krulstaart hier? Everzwijn vertrouwt het
niet. Hij blijft de rare snuiter volgen. En dan … Everzwijn kan zijn ogen niet
geloven. Het beest propt zich vol met heerlijke kastanjes. “Die verdraaide slokop
eet al mijn kastanjes op,” moppert Everzwijn. Na de smulpartij loopt de veelvraat
naar Everzwijns vrienden. Hij vertelt een verhaal. Everzwijn zijn vrienden zijn
één en al oor. “Wat een mooi verhaal,” zuchten ze. “Nu pakt hij nog mijn vrienden
af,” sist Everzwijn boos. Van al dat vertellen wordt het beest moe. Het legt zich
te slapen op de lievelingsplek van Everzwijn. Zomaar. Zonder te vragen of het
mag. Everzwijn kookt van woede. Hij stevent op het die af en geeft het een
flinke por. “Nu is het wel genoeg,” schreeuwt hij. “Je vreet mijn kastanjes op, je
snoept mijn vrienden af en je ligt op mijn lievelingsplekje te slapen.” “Dat wist ik
niet,” stamelt het dier. “Maak dat je wegkomt!” tiert Everzwijn. Geschrokken
vlucht het dier weg. Maar Everzwijn wil het ook nog een oplawaai verkopen. Hij
rent achter het beest aan. Van pure angst springt het dier in de modder. “Ik
krijg je wel,” schreeuwt Everzwijn en spinnijdig duikt hij ook in de modderpoel.
Ze duikelen en buitelen. Ze kliederen en wroeten. Ze spetteren en spatten. Ze
hebben zo’n pret. Eindelijk heeft Everzwijn iemand gevonden om mee in de
modder te spelen. “Zie je wel dat het een varken is,” lacht Vos. “Hij heeft ook
iets met modder, net als jij.”
Everzwijn, Varken en alle andere dieren worden de dikste vrienden. Ze spelen
altijd samen. Maar het modderbad is alleen voor Everzwijn en Varken …