De Maansverduistering

Groep: groep1,groep2
Vakgebied: Taal: taal
Thema: ruimtevaart
Omschrijving: Een voorleesverhaal voor het thema ruimtevaart
Zoekwoorden: taal verhaal voorlezen ruimte buitenaards raket puzzel ruimtevaart astronaut maan planeet aarde

Copyright © 2000 - 2001 Lesidee. Alle rechten voorbehouden.
Voor meer lesideeën: ga naar www.lesidee.nl
De Maansverduistering.

In de hoge boom zat Udo de Uil een beetje te slapen. Uilen zijn dan wel nachtvogels,
maar zo nu en dan willen ze ook ’s nachts wel eens gaan slapen. De oude uil, die meestal
“Meneer Udo” werd genoemd, had een drukke nacht achter de rug! Al vroeg in de
avond lukte het hem om een jong muisje te verschalken! Hij had het lekker opgepeuzeld,
maar het was wel een beetje weinig geweest! Daarom was hij om een uur of twee
opnieuw uitgevlogen. En ook deze keer had Meneer Udo geluk! Het was een flinke muis
geweest, die hij had weten te vangen. Dat was al weer een uurtje geleden en de uil zat nu
nog uit te rusten van al dat werk.

Maar lang duurde dat jammer genoeg niet. Udo werd wakker door een vreselijk gepiep.
Hij keek boos om zich heen en toen zag hij meteen welk dier er zo te keer ging. Het was
Vlerk, de oudste vleermuis uit het grote dierenbos, samen met wel tien andere
vleermuizen. Al piepend vloog Vlerk op hem af. Toen de vleermuis vlak bij hem was, zei
hij: “O, meneer Udo, er is iets vreselijks aan de hand! Wij zijn allemaal vreselijk bang!”.
“Wat is er dan toch aan de hand?” vroeg Udo. “Nou, kijk maar eens naar de maan!” zei
Vlerk toen. En ja, nu zag meneer Udo het met zijn eigen ogen. Aan één kant was een
heel stuk van de maan verdwenen! Toch wist de uil heel zeker, dat de maan nog
helemaal heel was geweest, toen hij die muizen ving. Ook de wijze, oude uil snapte er
niets van. Wat kon er nou toch aan de hand zijn?

Daar kwam nog een dier aanlopen. Het was Viktor de vos. Met zijn zware stem riep hij
naar boven, naar de uil: “Heb je de maan al gezien?”. “Ja” zei Udo, “weet jij wat er aan
de hand is?”. De vos vertelde, dat hij die middag een paar mannen door het bos had zien
lopen. Ze hadden lange gele jassen aan gehad, precies dezelfde kleur als de maan.
“Misschien zijn die kerels wel stukken maan aan het stelen om er nog meer van die
jassen van te maken!” zei hij nog.
Nog meer dieren kwamen op hen af. Twee dassen en een egelpaar, dat door al dat
gepraat uit hun winterslaap was gehaald. Ook heel veel vogels kwamen naar hen toe.
Het werd een drukte van belang! En ondertussen zagen ze met angstige ogen, dat de
maan steeds weer een stukje kleiner werd.
“We moeten er wat aan doen!” zei de oude uil, “Als we niets doen, dan hebben we straks
helemaal geen maan meer. Dan kan ik ’s nachts geen muis meer vinden!”.
Ja, natuurlijk moesten ze wat gaan doen. Maar wat? Viktor had een plannetje. “We
lopen naar de maan toe en dan jagen we die kerels gewoonweg weg!”. De anderen
vonden dat niet zo’n verstandig plan. Misschien hadden die mannen wel geweren bij
zich! Ze moesten er niet aan denken!
“Ik weet wat!” riep Dorus, één van de dassen. “Ongeveer een half uur lopen hier
vandaan woont een tovenaar. Als iemand ons helpen kan, dan is hij het wel”. Viktor Vos
ging mee en natuurlijk Udo Uil. “Wijs jij ons maar de weg!” zei Udo tegen Dorus. Met
z’n drieën gingen ze op pad. De maan was nu al bijna voor de helft verdwenen! Veel
tijde hadden ze niet meer!
De tocht duurde iets korter dan een half uur. Toen zagen ze het hutje van de tovenaar al
tussen de boomstammen. Ze holden de laatste meters, want er was nu al bijna geen
maan meer te zien!. De das en de vos bonkten samen op de deur. Udo schreeuwde heel
hard: “Oehoe”. Daar ging de deur van het hutje al open. De tovenaar keek de drie
dieren met slaperige ogen aan. “Wat is dat voor een kabaal, midden in de nacht!” riep
hij boos. “Kijk maar eens naar de maan!” brulden de dieren in koor. Nu zag de
Copyright © 2000 - 2001 Lesidee. Alle rechten voorbehouden.
Voor meer lesideeën: ga naar www.lesidee.nl
tovenaar het.ook. In plaats van een mooie, grote volle maan was er nu bijna niets meer
van de gele schijf te zien.
“Doe er wat aan!” riepen de dieren. De tovenaar ging naar binnen en kwam twee tellen
later al weer naar buiten. In zijn hand had hij zijn grote toverboek! Hij bladerde er wat
in, tot hij gevonden had wat hij zocht. Met een plechtig gezicht keek hij naar het dunne
streepje maan en toen strooide hij wat poeder uit een busje op de grond en sprak hij:
“Maan! Groei aan!”.
“Het zal wel even duren” zei de tovenaar, “maar ik weet zeker, dat alles goed zal komen!
Gaan jullie maar weer rustig naar huis.”.
Onze drie vrienden gingen weer terug naar hun eigen gedeelte van het bos. Het was nu
wel erg donker! Ze hadden soms moeite om de weg te vinden. Strak keken ze naar de
grond om niet over boomwortels te struikelen. Maar na een lange, moeilijke toch
kwamen ze toch weer bij de boom van meneer Udo aan. Nu pas gunden ze zich de tijd
om eens naar boven te kijken. En ja hoor! Er stond al weer bij na een halve maan aan de
hemel! Wat was dat toch een knappe tovenaar, die oude man daar in die boshut!

In de hut stond ook de tovenaar naar de maan te kijken. “Nou, mijn toverspreuk heeft
toch maar weer goed gewerkt!” zei hij lachend tegen zijn tovenaarsleerling. “Wat zijn
die dieren toch dom! Ieder mens weet toch wat een maandverduistering is! Of weet jij
het soms ook niet?”. Zijn leerling schudde zijn hoofd. “Ik heb zoiets ook nog nooit
meegemaakt” zei hij.
Toen legde de tovenaar het nog één keertje uit: “De maan is eigenlijk net een spiegel
waar de zon op schijnt. Wij zien die spiegel hier op de aarde als de maan. Maar een
enkele keer kan de zon niet op de maan schijnen, omdat onze eigen aarde in de weg zit.
Die zit dan precies tussen de zon en de maan in! De maan is er dan nog wel, maar
omdat hij geen licht meer van de zon ka n krijgen, zien we hem n iet meer!”
Nou snapte zijn leerling het ook! En jullie? Of wisten jullie al lang hoe dat zat met een
maansverduistering?